Ξοδεύουμε καθημερινά πολλές ώρες στην προπόνηση, με τη φυσική κατάσταση, την τεχνική και το ταλέντο μας να καθορίζουν την εξέλιξή μας. Φτάνουν όμως αυτά για φτάσουμε να αισθανόμαστε πλήρεις στη προπόνηση και ικανοποιημένοι με τα αποτελέσματα του κάθε αγώνα;
Υπάρχει μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία μια λέξη μαγική που λέγεται «συγκέντρωση». Όταν ο αθλητής ζει πραγματικά τη στιγμή, τότε το ταλέντο και όλη του την προσπάθεια έχουν πραγματικό νόημα. Και αυτό μπορεί να φανεί κατά κάποιον τρόπο από τα πρόσωπα των αθλητών/τριών λίγο πριν μπουν στον αγώνα. Δηλαδή την αγωνία τους λίγο πριν εκτελέσουν τα προγράμματά τους.
Οκ είναι φυσιολογικό θα μου πείτε να έχουν αγωνία, αλλά πολλές φορές τα πρόσωπα λένε όλη την αλήθεια αν «τα διαβάσεις καλά». Τα περισσότερα παιδιά δυσκολεύονται να επικεντρωθούν στην «στιγμή» κάνοντας στιγμιαίες σκέψεις στο παρελθόν αλλά και στο …μέλλον. Το παρελθόν βέβαια έχει τη δική του αξία, γιατί μας μαθαίνει. Μας δείχνει τι πήγε ή δεν πήγε καλά και τι χρειάζεται βελτίωση.
Όμως, αν ο νους παραμένει εγκλωβισμένος εκεί, παγιδεύεται για τα καλά. Ο αθλητής που σκέφτεται συνεχώς τα λάθη του, χάνει την ενέργεια που χρειάζεται για να προχωρήσει. Η εμπειρία και η γνώση τού παρελθόντος χρειάζεται να λειτουργεί ως οδηγός, όχι σαν βάρος σ αυτό που πρόκειται να κάνουμε.
Το ίδιο ισχύει και για το ..μετά, το μέλλον δηλαδή. Όπως για παράδειγμα στον αγώνα. Η σκέψη του αποτελέσματος («τι θα κάνω αν μου φύγει η μπάλα στη γωνία», «θα μου βγει άραγε η στροφή;», «λες να χάσω το άλμα σαν την άλλη φορά;») ή και ακόμη «τι θα πει η μαμά μου αν τα αν τα πάω χάλια», δημιουργεί άγχος, ανεβάζει παλμούς και όταν οι παλμοί είναι πάνω από τους φυσιολογικούς σε σχέση με την προπόνηση, τότε είναι λογικό να χάνεται ο έλεγχος διότι παύουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Όταν, όμως η σκέψη μας, ο νους μας περιορίζεται στο παρόν, στην προσπάθεια που γίνεται αυτή τη στιγμή τότε οι προοπτικές μας να τα καταφέρουμε όπως στην προπόνηση είναι μεγάλες.
O Νίτσε είχε γράψει τη φράση “Amor Fati”, δηλαδή, “αγάπη για ό,τι σου συμβαίνει”. Στη γυμναστική, αυτό σημαίνει ότι κάθε πτώση, κάθε λάθος και κάθε δυσκολία είναι μέρος της διαδρομής μας. Και ο αθλητής που αγκαλιάζει τη διαδρομή του, με τις επιτυχίες και τις δυσκολίες της, μαθαίνει να αγαπά κάθε στάδιο της προσπάθειας. Δεν βλέπει τις αποτυχίες σαν ήττες, αλλά σαν αναγκαία βήματα για την εξέλιξή του. Άλλωστε, δεν συμβαίνει το ίδιο και στη ζωή; Αυτή είναι η πραγματική αξία της γυμναστικής, μας μαθαίνει να εξελισσόμαστε μέσα από τον αυτοέλεγχο την αυτοσυγκέντρωση και την αποδοχή κάθε προσπάθειας.
Η προπόνηση και ο αγώνας, λοιπόν, δεν είναι μόνο ζήτημα φυσικής κατάστασης ή τεχνικής. Είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα της ποιότητας των σκέψεών μας. Όταν η αθλήτρια αποδέχεται το παρελθόν (με ότι αυτό περιλαμβάνει), μαθαίνει να αγαπά τη διαδικασία (Amor Fati) και βιώνει με πληρότητα το παρόν, τότε φτάνει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η προσπάθεια γίνεται φυσική και έχοντας τον εαυτό της υπό έλεγχο. Εκεί βρίσκεται η αληθινή μαγεία της γυμναστικής.
Αυτά ασφαλώς διδάσκονται στη προπόνηση. Αν ανακυκλώνονται καθημερινά οι αποτυχίες των αθλητών στο γυμναστήριο με σενάρια καταστροφικά για πτώσεις («πρόσεξε καημένη μου σου φύγει εκεί η κορίνα»), δεν γίνεται τη στιγμή του αγώνα να πεις την αθλήτριά σου «ζήσε τη στιγμή». Όπως δεν μπορείς να απαιτείς «τεντωμένα γόνατα στον αγώνα όταν η αθλήτρια δεν έχει διδαχθεί ποτέ σοβαρό μπαλέτο.
Φωτογράφος χορού και γυμναστικής, με εμπειρία ως πρώην αθλητής και προπονητής. Μέσα από τις φωτογραφίες και τις σκέψεις μου, επιδιώκω να συνδέσω την τέχνη με τον αθλητισμό, αναδεικνύοντας τη δύναμη της ανθρώπινης προσπάθειας και εξέλιξης. Σας ευχαριστώ που επισκέπτεστε τον χώρο μου και ελπίζω να σας εμπνεύσει το περιεχόμενο που μοιράζομαι.
